De eerste maand van het jaar 2024 is bijna voorbij. En dat betekent dat de carnavalstijd weer aanbreekt. In het zuiden van Nederland kun je bijna dagelijks wel iets over het carnavalsgebeuren in plaatselijke kranten lezen. En het is natuurlijk fijn als je je kunt onderdompelen in het feestgedruis en even alle zorgen kunt vergeten.

En onlosmakelijk verbonden met het carnaval is de ‘vastentijd’, ook wel de ‘veertigdagentijd’ genoemd. Ik geef de voorkeur aan de tweede term, want van het vasten komt tegenwoordig weinig terecht. Dat is helemaal geen ramp: het accent wordt in deze tijd veel meer gelegd op de aandacht voor de medemens dan op het ‘geen vlees eten’, ‘niet snoepen’ en dergelijke.

Die aandacht voor anderen – vooral dan zij die zich “niet gezien” voelen – wens ik iedereen van harte toe. ‘Hart hebben voor een ander’ is toch iets wat in de “SCJ-tijd” (die de meeste lezers hebben meegemaakt voor kortere of langere tijd) is ingeprent. En dan mag je – wat mij betreft – een paar dagen volop leut hebben. Het zij je gegund!

                                                                                                                                                            Chris van Gool

Het is al weer december en dus gaan de feestdagen komen: allereerst dé feestdag voor de kleine kinderen, maar ook voor anderen een dag om te laten merken dat je aandacht hebt o.a. voor huisgenoten, vrienden en collega's: St. Nicolaas!

En dan Kerstmis! Vrede op aarde, maar helaas is die vrede ver te zoeken. Twee oorlogen die ontzettend veel slachtoffers gemaakt hebben en nog steeds maken, en het vernietigen van huis en haard, letterlijk en figuurlijk,  voor talloze mensen! En hier en daar ook groepen mensen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, en derhalve dan grof geschut gebruiken om het gelijk te halen.

"Vrede op aarde": hoe vreemd moet dat wel niet klinken in de Kerstnacht?

Tenslotte luiden wij ook het jaar 2023 uit, waarschijnlijk met veel geweld en lawaai! Laten wij hopen en bidden dat 2024 werkelijk een nieuw jaar wordt, zo veel anders dan het voorgaande jaar.

Een zalig en gelukkig Nieuwjaar voor jou, lezer, en voor iedereen met een hart, want zoals een frans gezegde luidt: "C'est cette voix du coeur qui seule au coeur arrive".

Dag zomer, welkom herfst en winter!?

Wie kent niet het liedje van Gerard Cox: “’t Is weer voorbij die mooie zomer.....”  En dan naar de herfst en winter. Een behoorlijk groot deel van de oudere bevolking zal niet zo blij zijn met die overgang. Het betekent namelijk dat de tijd aantreedt van een grote kans op vereenzaming, met name in de maanden november, december en januari.

Onze  Vereniging telt  voornamelijk  oudere leden en er zullen zeker leden bij zijn die de eenzaamheid goed zullen voelen en ervaren. Helaas helpt een ‘Loopmare’ rond Kerstmis / Nieuwjaar niet het probleem op te lossen. Wat wel mogelijk is: op onze website eens de personen te zoeken die in onze eigen omgeving wonen, en dan eens een “belletje te doen” of misschien nog aardiger: iemand uit te nodigen voor een “bakkie”. Het kost wat tijd maar de winst voor je zelf en de ander is enorm.

Het is een heel ander geluid dat ik jullie deze keer laat horen in mijn column, maar het idee kwam bij mij op na het lezen van een artikeltje  van Pastor Marinus v.d. Berg in ‘De Bezieling’, een levensbeschouwelijk magazine, zeer de moeite waard!

Laat niemand in de kou staan!

Chris van Gool

De Paastijd is ten einde. In de viering van de eucharistie op Tweede Pinksterdag  is de Paaskaars gedoofd. En alleen bij uitvaarten en doop en andere bijzondere vieringen wordt deze nog ontstoken. Willem Barnard heeft eens geschreven dat na Pinksteren geen uitroepteken volgt maar  eerder een dubbele punt: “Nu is het aan ons om in navolging van Christus lichtdragers te zijn”. Tot diep in het najaar zijn er geen kerkelijke hoogtepunten meer, als we tenminste ‘Maria Hemelvaart’, ‘Allerheiligen’ en ‘Allerzielen’ zo niet willen noemen.

Het is zomer aan het worden en juist in deze dagen is het kwik voor het eerst in dit jaar boven de 20 graden gekomen.  Dit gegeven versterkt ons vakantiegevoel nog eens nadrukkelijk.

Voor onze Vereniging  is er nog wel een belangrijk moment: de ontmoetingsdag die waarschijnlijk gehouden wordt in begin augustus. In de eerstvolgende Loopmare zullen we daar meer over te horen krijgen.

Ik wens alle lezers van deze column veel zonneschijn. Dat de warmte ook voelbaar mag zijn in alle ontmoetingen met wie dan ook, en waar die ook mogen plaats vinden. Mogelijk zien we elkaar op de ontmoetingsdag.

Laten we ‘lichtdragers’ zijn voor elkaar!

                                                                                                                                                Chris van Gool

Pasen is het feest van de verrijzenis en voor Christenen betekent dit dat de dood is overwonnen.

Wat er in onze tijd – en dan bedoel ik de laatste 2 maanden - gebeurd is o.a. in Syrië, Turkije door aardbevingen, en in Oekraïne door het oorlogsgeweld, en dichterbij door bijvoorbeeld ongelukken in het verkeer: onnoemelijk veel slachtoffers, en nabestaanden die allen met de dood te maken hebben en lijden onder zeer groot verdriet en leed. En ook in onze Nederlands-Vlaamse Provincie van de SCJ heeft – om zo te zeggen – de dood zich behoorlijk laten gelden. In ruim één maand zijn drie personen overleden: broeder Theo Schurgers, pater Gerard Zwaard en broeder Cees de Beyer.

Zoveel dood om ons heen.........kunnen we dan nog wel Pasen serieus nemen?

Veel mensen in mijn omgeving laten blijken dat er volgens hen geen leven meer is na de dood. En van mensen met wie ik omga, hoor ik zo nu en dan zeggen dat zij zo graag zouden willen geloven in de verrijzenis maar dat dit toch wel bijna een onmogelijke opgave is om dit aan te nemen. En soms moet ik eerlijk bekennen dat bij mij de twijfel ook wel eens oprispt.

Maar dan schieten mij een tweetal teksten te binnen (beiden van Duitse Lutherse theologe Dorothee Sölle) die mijn soms wankele geloof weer wat sterker maken:

• “Wij hebben de keus tussen het apathisch aanvaarden van de dood als natuurlijke afloop, of de dood die wij ondergaan als Christus met de verrijzenis als uitzicht”.

• “Om te leven heb ik kracht gekregen; om te sterven hoop ik kracht te krijgen. En in Gods handen te vallen”.    

 Ik wens iedereen een mooi Paasfeest! 

Chris van Gool                                                                                                                                                                                 

De Kersttijd is al weer voorbij, ook al zie ik hier en daar in tuinen en door de ramen van andere appartementen nog kerstversierselen en -lichtjes. En we hebben het nieuwe kaar ingeluid met of zonder veel gedoe terwijl we het moeten doen zonder de titel wereldkampioen-voetbal. Maar niet getreurd, sportliefhebbers: de hockeymannen van Nederland doen het in India zeer goed (tot nu toe)!  En van de vele goede voornemens die wij vanuit het oude jaar meenamen naar het nieuwe, zijn er al weer ongetwijfeld een aantal als sneeuw voor de zon verdwenen. En we zijn al weer zo gewend aan het nieuwe jaar dat het lijkt alsof “1 januari” al ik-weet-niet-hoelang geleden is. En op het wereldtoneel is eigenlijk niet veel veranderd: ellende in OekraÏne, in Iran, aanslagen her en der, en in ons land kabaal vanwege het onderwerp “stikstof”, waarschuwingen voor felle natuurbranden en helaas ook al weer een schietincident met dodelijke afloop.

Maar Carnaval is op komst en – hier in Breda – is het zo langzamerhand een gespreksonderwerp waar je niet onder uit kunt: op het sportveld, in familiekring, op het werk, in de plaatselijke krant, en zelfs in de kerk.

Carnaval, vastenavond, aswoensdag, de veertigdagentijd en..... Pasen!  Dat is leven, sterven, opstaan! Dat laatste wil ik hier graag in de aandacht brengen. Daar houd ik het voorlopig bij!

                                                                                                                                                           Chris van Gool

Het Sinterklaasfeest is voorbij en Kerstmis ligt in het verschiet. Op alle mogelijke manieren is dat te merken: in straten en op pleinen, in winkels en reclames, op radio en TV, en natuurlijk ook in kerkelijke kring, waar met name kerkkoren druk bezig zijn om kerstliederen verdienstelijk ten gehore te brengen in de diverse kerstvieringen.

Eén van de vele kerstliederen dat ik mis sinds mijn vertrek uit het Juvenaat – en dat is heel lang geleden - is een op muziek  gezet gedicht van Anton van Duinkerken, dat vroeger in het  liedbundeltje van het Juvenaat (en mogelijk ook in andere scj-huizen) te vinden was: “Het is gebeurd op een winternacht”.  Het werd bijna nooit gezongen want als wij terugkwamen van de kerstvakantie, was er vaak geen aanleiding meer om dat lied te zingen.

Elk jaar in de kersttijd denk ik aan dit gedicht. De tekst spreekt mij zeer aan. Ik denk dat dat komt omdat de dichter ons mensen laat meedoen in dat kerstverhaal, dat wij er eigenlijk bij horen. En er spreekt ook nog hoop uit! En dat  is precies  wat Kerstmis voor ons kan betekenen. Anton van Duinkerken verwoordt dat als volgt:

“Doch ik en gij komen achteraan met duizenden mee gelopen:

Wij zullen wel lang in de rij moeten staan maar de staldeur is nog open:

We worden misschien nog wel eenmaal wijs. Kyrie-eleis”.

Een zalig Kerstfeest en fijne feestdagen!

Dat wenst jullie Chris van Gool

Op 29 juli jl. overleed pater André Boelrijk.

Oud nieuws misschien voor sommigen maar zijn heengaan is een aanleiding voor mij om eens terug te kijken naar een verder verleden.

Pater Boelrijk was één van de laatste nog in leven zijnde leraren van het Juvenaat in Bergen op Zoom. Volgens mij zijn nu nog pater Paul de Vries, pater Frans Vos en mogelijk ook dhr. Jan ten Brinke de allerlaatste leraren die zijn overgebleven van een hele reeks onderwijsgevenden die ooit in het Bergse Juvenaat les gegeven hebben.

En wat het Juvenaat zelf betreft: door het samengaan met het Mollerlyceum verdwijnt de naam Juvenaat en, naar het schijnt, ook het gebouw. Zeker is dat nog niet helemaal  maar je vraagt je af of men in Bergen op Zoom een bestemming heeft voor zo’n gebouw.

Mij persoonlijk zegt de naam ‘Juvenaat’ me nog wel wat maar het huidige schoolgebouw helemaal niets meer. Op één klein onderdeel na: het glas-in-loodraam dat onze Vereniging jaren terug als cadeau heeft geschonken. Ik hoop in ieder geval dat het een goede bestemming zal hebben.

Veel tijd om met  wat weemoed terug te kijken en bij het verleden stil te staan is er (gelukkig) niet. De feestdagen komen er aan en daarmee vervagen dit soort herinneringen weer voor een hele tijd.

                                                                                                                                                        Chris van Gool