De maand September is begonnen. De “R” is terug in onze jaarcyclus. In mijn kinderjaren betekende dat weer een aantal maanden elke dag een lepel levertraan slikken als een soort bewapening tegen alle mogelijke slechte invloeden die de gezondheid zouden kunnen aantasten. Sinds een aantal jaren is de griepspuit er, en tegenwoordig ook de mogelijkheid om, voor de zoveelste keer,  een inenting tegen het coronavirus.

De eerste dagen van September staan ook in het teken van afkicken: afkicken van de vakantie, van onze kostbare vrije tijd; afkicken van de zomer, tegenwoordig ook met haar regelmatige hittegolven; afkicken ook van festivals en allerlei openbare optredens van wie en wat dan ook in de buitenlucht; afkicken van onze vrijheid om wat dan ook te kunnen doen en ondernemen.

September is ook de maand waarin de politiek de plannen bekend maakt voor het komende jaar. Wat zal men in Den Haag bedacht hebben om een aantal crises – en die zijn er nogal wat! - te lijf te gaan? En als we dat allemaal min of meer weten, en aan gevolgen van die plannen gewend zijn geraakt, is het jaar al weer praktisch voorbij, en staat Kerstmis voor de deur.

Soms hoor je wel eens iemand zeggen: “adem halen en opnieuw beginnen”. Wat de toekomst ons zal brengen weten we niet. En gelukkig maar! Dat is tegenwoordig wel heel moeilijk voor de moderne mens om dat te accepteren want die wil alles weten, beheersen en in de hand houden. Onze protestantse medechristenen kennen een lied waarvan de eerste zin luidt: “Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand”. Dié hand wens ik jullie en mij zelf toe in de komende tijd.

                                                                                                                                                            Chris van Gool